EUTHANASIE MET BARBARA EN STEFANIE

Enkele jaren geleden zijn Barbara en Stefanie getuige van een euthanasie in hun heel nabije familie.
Toen zijn ze beginnen denken over deze kwestie. Afgelopen twee jaar keerden ze het thema euthanasie zorgvuldig binnenstebuiten,aan de hand van gesprekken en ontmoetingen met experts, dichters, kinderen, bejaarden, theatermakers en muzikanten. De voorstelling, gebaseerd op hun tweejarig onderzoek, is geen échte biografie & ook geen pleidooi voor of  tegen – maar een verbeelding over hoe de dood eruitziet als ze van theater is. De Oude Man en het kind Mimi Schmidt zijn de hoofdpersonages van hetverhaal. Ze hebben beide last van vogels. Alle twee zijn ze  ziek maar anders. De ene zichtbaar. De andere eerder onzichtbaar. Op onze scène ontmoeten ze elkaar en besluiten om samen te zingen. Op een kleurrijke, muzikale, beeldende en dansende wijze zoeken we hetmoment van stilvallen op. Iets wat de dood tenslotte is.
Poëzie, een spuit en DaDa.
“De aardmolm heeft ongelijk als zij zegt dat ge kunt leren leven met vogels
ge kunt niet leren leven met vogels met mussen met merels en mezen
met constante zwartkopzangers in mijn gedachten en een geelgors in mijn bed.”